Πέθανε η μάνα μας στη γέννα τι ντροπή
μας υιοθέτησε η φωτιά χωρίς τίποτα να πεί
και μας έκρυψε στα σωθικά της τα καμμένα
έκαιγε τόσο η αγκαλιά της μα παράπονο κανένα.
Στοιχειό αυτή κατάρα εμείς μαύρο τραγούδι
φάλτσα μια φωνή από μεθυσμένο αγγελούδι
μη μου ζητάς να σου το σιγοψιθυρίσω πάλι
με πάει αλλού κρατάει πολύ η κλεμμένη ζάλη.
Και σ’ αφήνει στων Θεών το σταυροδρόμι να σταθείς
να ανασάνεις χρεωμένη αμαρτία να χαθείς
για πάντα στον ψηλό τους κοπαδιού το φράχτη
σαν τα λουλούδια που φυτρώνουν μες στη στάχτη.
Που σαν ψηλώσουν ικετεύουν τον Θεο τους
να λυπηθεί το ερμαφρόδιτο όνειρό τους
αν τέτοια τύχη λοιπόν ευχόσουν μάνα και για μένα
ευτυχώς που ήμασταν χώρια στα χαμένα.
Γιατί τώρα θα καυχιόσουν που μου χάρισες
μια τέτοια τύχη να αποτελειώσει ότι άφησες
ντροπή, όνειρο, σκοτάδι και φωτιά
έτσι μεγάλωσα αγκαλιά με τα τέσσερα στοιχειά.
Στο σταυροδρόμι των Θεών το κουαρτέτο των στοιχειών
παίζει για σας, παίζει για μας
και στο φινάλε των ευχών μια άφεση αμαρτιών
κράτα για μας, κράτα για μας.
Τέσσερα στοιχειά πολυτέλεια μεγάλη
να νοιάζονται ποιο θα σου πάρει το κεφάλι
κατάρες και προικιά, πες και ένα ευχαριστώ
και στη βαρυγκωμιά κράτα το στόμα σου κλειστό.
Θυμήσου τη φωτιά και πως στεκόσουνα μπροστά της
είχε γονατιστά τα νόθα τα παιδιά της
ψεύτικα να γελάνε ενώ γυρνούσε στο κορμί τους
καινούρια μονοπάτια κεντούσε στο πετσί τους.
Τώρα θυμάσαι ξέχασες τι μου `χες πει
πως αν γλιτώσεις απ’ αυτά θα σε αναλάβει η ντροπή
Και θα ξεράσεις κάθε μικρό και σοβαρό σου
θα πιστέψεις και θα θέλεις το κλεμμένο για δικό σου
και το όνειρό σου απόσταγμα από τον καημό σου
ένα κρίμα ακόμα πάνω στο λαιμό σου.
Βαριά μας έπεσε η ζωή κακό σημάδι
να δεις που θέλει ευχαριστώ και το σκοτάδι
και συ ρε μάνα μπορείς αν θες να καμαρώσεις
είχες τουλάχιστον του πόνου μια στιγμή πριν μας προδώσεις.
Και χάσεις το φινάλε των ευχών
που παίζει για μας το κουαρτέτο των στοιχειών