Ήσουνα για μένανε
το χώμα που πατούμε,
τ’ άσπρο το πουκάμισο
μια Κυριακή πρωί.
Κι ήμουνα τα σύννεφα
που εκεί ψηλά περνούνε
κι όταν εσύ δίψαγες
γινόμουνα βροχή.
Ήσουνα για μένανε
αγέρες που ανασαίνουν,
πάνω από τη θάλασσα
και πάνω απ’ το Θεό.
Κι ήμουνα τα φεγγάρια σου
τον Αύγουστο όταν βγαίνουν
και σου χαμογέλαγαν
από τον ουρανό.
Ήμουνα για σένανε
τα λόγια που μεθούνε,
που τα βράδια τ’ άκουγες
να κάνουν προσευχή.
Τ'άστρα που πλαγιάζουνε
τη μέρα και κοιμούνται
και τη νύχτα που έπεφταν
σου κάναν μιαν ευχή.
Ήσουνα για μένανε
αγέρες που ανασαίνουν,
πάνω από τη θάλασσα
και πάνω απ’ το Θεό.
Κι ήμουνα τα φεγγάρια σου
τον Αύγουστο όταν βγαίνουν
και σου χαμογέλαγαν
από τον ουρανό.