Ήταν άνοιξη, θυμάμαι, που σε γνώρισα,
πήρα χρώματα χαμένα, σε ζωγράφισα,
τ’ ασημένιο το φεγγάρι, μπλε της θάλασσας,
πράσινο της παραζάλης, μωβ της μοναξιάς.
Μπερδεμένο κουβαράκι σε ξεμπέρδεψα,
κι έγιν’ η κλωστή ποτάμι και ταξίδεψα,
φως εκεί που δε θυμάσαι, δε φαντάζεσαι,
φως στην άκρη της αβύσσου που βυθίζεσαι.
Έριξα χρυσό διχτάκι και σε ψάρεψα
σε μια λίμνη φιλντισένια σε ξανάριξα,
τίποτα δε σου ζητάω και δε μου χρωστάς,
μόνο να `μαι εγώ η λίμνη για να κολυμπάς,
τίποτα δε σου ζητάω και δε μου χρωστάς,
μόνο να `μαι εγώ η λίμνη για να κολυμπάς.