Από μια ένοχη αγκαλιά
με τράβηξες κάποια βραδιά
κι ευγνωμοσύνη σου χρωστώ
εγώ μεγάλη.
Μα όσο και να προσπαθώ
να σ’ αγαπήσω δεν μπορώ
γιατί στην ένοχη αγκαλιά
θα πάω πάλι.
Δεν αξίζω τη μεγάλη σου θυσία
δεν αξίζω που μ’ αγάπησες πολύ
αφού πάλι νοσταλγώ την αμαρτία
θα ‘χω φαίνεται ψυχή αμαρτωλή.
Εκεί που ήμουν στο βυθό
άσε να φύγω να χαθώ
μες στην ωραία σου καρδιά
δεν έχω θέση.
Παιδεύτηκα παρ’ όλα αυτά
να σ’ αγαπήσω δυνατά
όμως η ένοχη αγκαλιά
με έχει δέσει.
Δεν αξίζω τη μεγάλη σου θυσία
δεν αξίζω που μ’ αγάπησες πολύ
αφού πάλι νοσταλγώ την αμαρτία
θα ‘χω φαίνεται ψυχή αμαρτωλή.