Τώρα μείναμε βουβοί και άδειοι
σ’ ένα καράβι χωρίς καπετάνιο
ρίξαμε στην θάλασσα αυτόν που μας είπες
αυτόν που για αγάπη μελωδικά μιλούσε
μα τουλάχιστον πριν κάποιος τραγουδούσε
Τώρα η σιωπή γεμίζει μόνο το στομάχι
τώρα με τα λάθη σκεπαζόμαστε την νύχτα
σκοτάδι μας διαπερνά απ’ των πληγών τις τρύπες
χαμένο για πάντα ότι η καρδιά μας ποθούσε
μα τουλάχιστον πριν κάποιος τραγουδούσε
Καθώς η απόγνωση έντυνε τα σώματα μας
κάποιος φώναξε "βλέπω στεριά"
μα όσο φτάναμε πάλι η ίδια απόσταση υπήρχε
ψάχναμε τον τρόπο να φτάσουμε ως εκεί
κι εσύ γελούσες - κι εσύ γελούσες
κι όπως ο ένας τον άλλον κοιτούσε
μας είπες τον τρόπο ήξερε μονάχα αυτός
αυτός ο κάποιος που τραγουδούσε