Φεγγάρι μακρινό,
πικρό μου ριζικό,
ανάσα μου εσύ,
γλυκό μαραζι.
Δεν ήρθα να σε δω,
μου είπαν πως εδώ
άλλος σαν παιδί
σε αγκαλιάζει.
Ας ήταν άλλη μια φορά
να σ’ έβρισκα μες στη νυχτιά,
να μου `λεγες τραγούδια που αγαπάς.
Να έκανα υπομονή
και μέσα σ’ ένα σου φιλί
να έσβηνα, να μην πονάω πια.
Φεγγάρι μου που καις,
μαραίνομαι όταν κλαις,
καθρέφτες τα φιλιά
σε σώματα άδεια.
Και μέτρησα πληγες
στου πόνου τις ρωγμές,
να φτάσουν στην καρδιά
κρυμμένα χάδια.