Ό,τι καλό του έπρεπε σμύρνα, χρυσός κι ασήμι
κι όπου βρεθεί κι όπου σταθεί να δίνει και να δίνει
Κι αντί γι’ αυτό στα δυο γλυκά τα μάτια μαύρο χώμα
για να ρημάξουν οι αυλές να σκοτιστεί το δώμα
Κακός αγέρας και βροχή δέρνει τα μάγουλά μου
κι όσα κλαδάκια φύτεψα τα ρίχνει η πίκρα χάμου
Κι αν σκίσω το μαντήλι μου και δεις το πρόσωπό μου
θα ματωθούν τα σπλάχνα σου απ’ τον βαρύ καημό μου
Ό,τι καλό του έπρεπε σμύρνα, χρυσός κι ασήμι
κι όπου βρεθεί κι όπου σταθεί να δίνει και να δίνει
Κι αντί γι’ αυτό στο στήθος του σαλεύει το σκοτάδι
στο στήθος `κείνο που ήτανε απέραντο λιβάδι