Πέντε χρόνια, την ζωή σου στον αέρα την πετούσες,
έψαχνες να βρεις αγάπη και ανθρωπιά,
καθημερινές κουβέντες σου ματώσαν την καρδιά σου,
μα εσύ δεν το ξεχνάς.
Δεν ξέρω εγώ εσύ πώς έζησες
μα θα σου πω τώρα πώς θα ζήσεις,
δε θα `σαι μόνος σου, δε θ’ απελπίζεσαι,
δε θα ξεσπάς σε όποιον βρίσκεις.
Πέντε χρόνια, την ψυχή σου εξορία είχες στείλει,
σε αγάπαγαν δυο φίλοι κι όλα καλά,
καθημερινές αγάπες σου προδώσαν τα όνειρά σου,
μα, πολύ το συζητάς.
Δεν ξέρω εγώ εσύ πώς έζησες
μα θα σου πω τώρα πώς θα ζήσεις,
δε θα `σαι μόνος σου, δε θ’ απελπίζεσαι,
δε θα ξεσπάς σε όποιον βρίσκεις.