Ταξίδια έκανα δικά μου αγαπημένα
Έζησα όλες τις πληγές που μου `δωσε η ζωή
Μέτρησα λάθη και σωστά μα βγήκαν μπερδεμένα
Γιατί δεν έμαθα ποτέ ποιος έφταιξε πολύ.
Κοιμήθηκα σε αγκαλιές δικές μου μα και ξένες
Αγάπες που έσβησε του χρόνου το νερό
Έκρυψα από φίλους μου στιγμές μου περασμένες
Γιατί ντρεπόμουν πάλι ψέματα να πω
Βγαίνει ένας ήλιος και κοιτάει το πρόσωπό μου
Μα δε με καίει με ζεσταίνει η φωτιά
Ό, τι αγάπησα το έκανα δικό μου
Δε με κρυώνει ο αέρας που φυσά
Βγαίνει ένας ήλιος να μου δείξει τι αξίζω
Δε με βαραίνει όμως ο πόνος άλλο πια
Φεύγω μακριά γιατί νομίζω πως αρχίζω
Να `μαι εγώ ίσως για πρώτη μου φορά
Περπάτησα σε διαδρομές που μου `δειχναν οι άλλοι
Και πνίγηκα χίλιες φορές στη θάλασσα του νου
Μέθυσα από τα όνειρα και έμεινα εκεί στη ζάλη
Και με ξυπνούσε η σιωπή πάντα και κάπου αλλού.