Παίρνω δρόμο και βαδίζω
κάτω στο Μοναστηράκι
με ενθύμια δακρύζω
και με τρώει το σαράκι.
Το παλιόσπιτο θυμάμαι,
που `μουνα μικρό παιδί
σκαλιστά τα κομοδίνα,
με βελούδινο χαλί,
μάνα μου, πικρή μου μάνα,
που `ν’ της προίκας σου οι τσεβρέδες
που `χες μέσα στα μπαούλα,
με τους μαύρους μεντεσέδες.
Πρασινίζει το μπακίρι
από την πολυκαιρία
κι η καρδούλα μου τσακίζει
μες στα παλαιοπωλεία.
Το παλιόσπιτο θυμάμαι,
που `χαμε στην επαρχία
και το θείο τον Αντρέα
που `ταν όλο εξορία
μάνα μου, πικρή μου μάνα,
που `ν’ της προίκας σου οι τσεβρέδες
που `χες μέσα στα μπαούλα,
με τους μαύρους μεντεσέδες.