Γιγάντιες σκέψεις, σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα
σε μυθικὸν ηλιοβασίλεμα, άναβαν στο νου μου,
τι όλη μου καίονταν μονομιάς η ζωή στην έγνοια
της καινούργιας λευτεριάς Σου, Ελλάδα. γι᾿ αυτό δεν είπα:
Τούτο είναι το φως της νεκρικής πυράς μου...
Δαυλός της Ιστορίας Σου, έκραξα είμαι, και να,
ας καεί σαν δάδα το έρμο μου κουφάρι, με την δάδα τούτην,
ορθός πορεύοντας, ως με την ύστερη ώρα,
όλες να φέξουν τέλος οι γωνιές της οικουμένης,
ν᾿ ανοίξω δρόμο στην ψυχή, στὸ πνεύμα, στὸ κορμί Σου, Ελλάδα.
Είπα, και εβάδισα
κρατώντας τ᾿ αναμμένο μου συκώτι στον Καύκασό Σου,
και το κάθε πάτημά μου ήταν το πρώτο,
κι ήταν, θάρρευα, το τελευταίο,
τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στὰ αίματά Σου,
τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταυε στα πτώματά Σου,
γιατί το σώμα, η όψη μου, όλο μου το πνεύμα καθρεφτιζόταν,
σα σε λίμνη, μέσα στα αἱματά Σου.
Εκεί, σε τέτοιον άλικο καθρέφτη. Ελλάδα, καθρέφτη απύθμενο,
καθρέφτη της αβύσσου, της Λευτεριάς Σου και της δίψας Σου,
είδα τον εαυτό μου βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο,
καινούργιο Αδάμ της πιο καινούργιας Πλάσης
όπου να πλάσουνε για Σένα μέλλει. Ελλάδα.