Καμιά φορά όταν στα μάτια σε κοιτώ
μέσα τους χάνομαι και νιώθω πως μεθώ.
Κι αναρωτιέμαι, λέω πώς γίνεται αυτό
να υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο αυτό τον άσχημο.
Όταν σε έπλασ’ ο θεός
πρέπει να είχε προφανώς:
Έμπνευση, μεγάλη έμπνευση
πρέπει να είχε έμπνευση,
μεγάλη έμπνευση.
Τα `χει χαμένα ο κόσμος, έχει ζαλιστεί
σ’ αυτή τη σφαίρα που γυρνάει σαν τρελή.
Μα εγώ στ’ αλήθεια πρέπει να `μαι τυχερή
γιατί έχω εσένανε μες στη ζωή αυτή την άχαρη.