Όταν κλείδωσες ποιητικά το σολ
Από το μανίκι σου κρέμασες το γαληνό άδειο
της θάλασσας
Δέσμες υγραερίου ποιοτικού χαμένου φωτός
Για τα μικρά σου αστέρια
Και για όλους τους ήλιους που έπεσαν
Κόκκινα μπλε πράσινα -Αυτοκτονικά
Εσύ ανακάλυψες το ίδιο χρώμα –
Το μάτι σου είναι το μάτι της κουζίνας
Η θεραπεία που έσβησε
Άρωμα
Αρωγός
Πνεύμα
Και εφαλτήριο για το μεγάλο μηδέν
Στην σαγηνευτική λήξη των πραγμάτων
Η μικρότητα της αιωνιότητας και των θεών που χλεύασες-
Πες μου, Σύλβια,
Υπάρχει ο ουρανός από μέλισσες;
Ή στην αυτοκτονική ποίηση με λέξεις πεθαίνουν οι κηφήνες;