Γλίτωσα απ’ την αποθέωση
δεν έζησα την ύβριν
να νιώθω ότι μιλώ με τους θεούς,
απ’ την αγάπη πλανημένη.
Δεν την αρνήθηκα.
Μου επιβλήθηκε –τυχαία;–
η λυσσαλέα στέρησή της.
Και τώρα πια φρουρός
να παραστέκω στο ποτήρι
που αδειάζει ασυντρόφευτο
στο πιάτο που ορφανεύει στο τραπέζι
στο σεντόνι όπου βρωμίζει απ’ τα δεξιά
στα δώρα που ποτέ δεν
θα μου χαριστούν. Να τρώω
από του πόνου το καρβέλι
και να θριαμβεύω
στην κάθε μέρα
βασανιστική
ανθρωπινότητά μου.