Έρημος κάμπος-
φυγαδευμένος χρόνος-
λυγμός του κενού.
*
Αγριόχηνα
το χρυσό σου μαντήλι
δέσε στο λαιμό.
*
Κουβέρτα χιονιού.
Και όσο σκεπάζομαι
τόσο κρυώνω.
*
Μόνο του σέρνει
τον σπειρωτό σταυρό του
το σαλιγκάρι.
*
Πήγαινα μόνος
και, να, το φθινόπωρο
λαχανιασμένο.
*
Στη στέγη βροχή-
στο μονοπάτι φύλλα-
στον κάμπο θλίψη-
*
Χρυσά σιρίτια-
μαλαματένια χλόη-
παντού Σεπτέμβρης-
*
Αγκάθια ξερά
ζητιανεύουν τ’ ανέμου
τ’ άπιαστο χάδι.
*
Μ’ αχνά φεγγάρια
και λυγμούς κορυδαλλών
φθινοπώριασε.
*
Πότε τα ΄ζησα;
Σκόρπια χρόνια σαν φύλλα.
Πότε τα ΄χασα;
*
Καλές μου λέξεις
πόσες φορές σας δένω
κι εσείς λυμένες.
*
Ξέρεις τα λόγια
που με σκοτώνουν πάντα
κι όλο τ’ αγγίζεις.
*
Το τρένο φεύγει
κι εγώ μονάχος τρέμω
σαν μια σταγόνα.
*
Γράφω και πάλι
τα πλην της απουσίας
στο μαύρο τζάμι.