Çok yaşamışta yorulmuş gibi,yaşamadan yaşadık heryerde
Tek oyun vardı şehirde,oynardık kendi kentimize.
Derin tutkulara düşmemek: buydu hayattan anladığımız. . .
Ama ne varsa düşenlerde var,varmış meğer.
Yasal uyarılar,sağlığa zaralı sigaralar arasında,
Bunca yıl oturupta her yerini bilmediğim sokaklarda aradım
Seni.
Artmadım da azaldım sanki!
Bir bomba daha sallamışlar uzaktaki dostlar
Artmadıkta eksildik bu ara.
Kafekerde,liselerde,sokaklarda avunduk aşklarla,şarkılarla
Yeminliydik onlar gibi olmamaya,dostlarla zamanla solmamaya
Kimimiz küfür etti,kimimiz bakıp geçti,kimimiz mola aldı bu
Oyunda.
Kaptan gitti,hava bozdu,herkes sandallara!
Hem o hem şu olamazsın,biraz huzur bulamazsın
Ama seversin konuşmayı,çünkü konuşmak bedava
Meydanlar boş olunca,isteseydin yapardın ama yapmadın...
Şu farklı ama aynı yollarda,göz göze gelip susanlar.
Oysa nekadar benziyorduk birbirimize: aldandığımız şeylerle.
Aslında birer fincan sohbet şehrin soğuğunda hepsi bu.
En iyi dostlarımız ölülerdi nedense,
İnsanlar ki çoğu anlamaz sözden.
Üzme kendini . . .
Biz bize yaşar gideriz,yeter k i vazgeçme
Artık ne oyuz , artık ne şuyuz
Şimdi biz buyuz,bu...