Ήλιε μου φανερώσου μπλιο πόβγαλε το σκοτίδι
γιατί η νύχτα βάσανα στσ’ ερωτευμένους δίδει.
Βιόλα μου μοσχομύριστη κι ηλιοπερίχυτή μου
κι ανθέ μου φεγγαρόλουστε να σ’ έβανα στ’ αυτί μου.
Την ώρα που στον ουρανό κάνει η σελήνη βόλτα
έρχεται 'κείνη και χτυπά τση σκέψης μου την πόρτα.
Δε με φοβίζει ο θάνατος άλλα 'ναι τα σπουδαία
το ν’ αγαπάς να μη μπορείς να διώξεις την ιδέα.
Φοβούμαι τον τον θάνατο γιατί μπορεί κερά μου
να ζει να την αναζητά την καλοσυντροφιά μου.