Βουλιάζω μεσ’ τις σκέψεις μου και πνίγομαι
ταξιδευτής και ναυαγός να σας θωρώ
με το `να μου το μάτι ανοιχτό,
ειρηνευτής πάνω στο χώμα και να κοίτομαι.
Στριφογυρνάω σαν αέρας και ζαλίζομαι
μέσα στη δίνη των πραγμάτων να χαθώ.
Ότι έχει μείνει στη ζωή μου ορατό
απ’ τα μαλλιά του το κρατώ και κλυδωνίζομαι
Σαν τον Χριστό ανηφορίζω παραδίνομαι.
Ρίχνω νερό, πλάθω πηλό και ξαναγίνομαι.
Άνοιξη μπαίνει και βαπτίζομαι
πάνω σ’ αδιάβατο πλανήτη ξεκινώ
μα τον χειμώνα είν’ το σώμα μου κυρτό
μαζί μ’ υπάρξεις θλιβερές να συνωστίζομαι.