Μέρα μέρα ξεμακραίνεις δεν κατάλαβες ποτέ σου
τόσα είδες τόσα ξέρεις τόσα έμαθες για σκέψου
σαν τη γάτα μεσ’ τη πόλη σκουπιδότοπους γυρνούσες
κάποια σκέψη με ματώνει που ανισόρροπα γελούσες.
Και η φούρκα σου η τρελή σαν τη θάλασσα φουντώνει
νάξερα ποιος σε γλιτώνει απ’ το φίδι που σε ζώνει
με της τύχης το βελόνι πλέκεις άχρηστα πλουμίδια
σε μεταξωτό κουρέλι της ζωής σου τα στολίδια.
Μα ο χρόνος που πληρώνει ότι λάθος και σωστό
θα `ρθει μια μέρα που θα δείξει πως γελάστηκες σ’ αυτό
στο μισόφωτο που τρέχεις σαν τον κλέφτη και ζυγώνεις
είμαι πια πολύ μακριά σου τη στιγμή που μετανιώνεις.
Στου μυαλού μου την κλεψύδρα αργοσβήνεις ρυθμικά
στης καρδιάς σου το κατώφλι πέφτεις και κατρακυλάς
Τώρα τίποτα δε μένει για τους δυο μας να μιλάς.