Αυτά που σου φτιάξαν ρε μπούλη με στοργή
εγώ τα κοίταγα να λιώνουνε στη γη
όταν εσένα σε τυλίγανε με χάδια
εγώ είχα μάθει να παλεύω στα σκοτάδια
και ρωτάς γιατί μισώ τόσο και τους δυο μας
γιατί δε μοίρασαν καλά ρε τ’ όνειρό μας
κι έτσι βολεύτηκες κι εγώ τραβήχτηκα μακριά
είχες το φάρμακο μα εγώ ήθελα την γιατρειά
εσύ είχες φίλους και παιχνίδια κι όλα ωραία
είχα ένα σκύλο τον ίδιο αλήτη για παρέα
πήγες σχολείο το μόνο που ζήλευα από σένα
ήσουν εντάξει εγώ τα `χα χαμένα
φώναζες πατέρα φώναζα αφεντικό
εσύ είχες πάντα δίκιο εγώ ήμουν το κακό
και μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ που πρώτα απ’ όλα είχα σκοτώσει τη ζωή μου
Είμαι στο τέλος δε θέλω να γλιτώσω
είμαι ένας Βέβηλος θέλω να σε πληγώσω
πως μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ που έχω σκοτώσει πρώτα απ’ όλα τη ζωή μου
Είμαι στο τέλος δε θέλω να γλιτώσω
είμαι ένας Βέβηλος θέλω να σε πληγώσω
πως μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ μαλάκα δε χαρίζω την ψυχή μου
Γράψε στ’ αρχίδια σου τους φλώρους και συνέχισε να λες
ότι γουστάρεις και κάνε ρε ότι θες
σπάστα όλα και γάμα τους το σπίτι
βγάλ'τους κι όλα όσα χαρήκανε απ’ τη μύτη
γίνε εφιάλτης γίνε ένα όνειρο κακό τους
γκρέμισε κάθε τι καλό τους και δικό τους
μα σκέψου λίγο αν τ’ αντέχει η ψυχή σου
κι αν δεν έχασες τελείως το παιχνίδι της ζωής σου
Ρε κάνε μου τη χάρη τις συμβουλές σου αλλού
εγώ χαίρομαι τη λόξα του μυαλού σου του θολού
τώρα λοιπόν μη μου τα λες αλλιώς
εσύ που κι απ’ την τρέλα είσαι πιο τρελός
μπορεί νά `μαστε αδέρφια μα λόγος δε σου πέφτει
να μιλάς για κάποιον που θα σε βγάλει ψεύτη
εγώ την είδα έτσι κι έτσι θα τελειώσω
και ότι βρεθεί μπροστά μου ξανά θα βεβηλώσω
τώρα για εξηγήσεις νομίζω είναι αργά
γουστάρω που θα φύγω μ’ αυτούς σιγά σιγά
βλέπεις στη ζωή πάντα φεύγανε παρέα
όσα γκρεμίσαμε και φτιάξαμε ωραία