Birer birer topladım eşyaları
Senden bana kalan sonları
İçimde bir çocuksu ümit vardı
Sevgimi besler dururdu
Onu da silip attım sonunda
Eskisinden daha az acı veriyor
Senin yokluğunu düşünmem
Birer birer dokundum eşyalara
Parmaklarının nabzıyla atıyordu hepsi hala
Bir zamanlar içi dolu olan bu yuva
Artık iki kırık lamba, boş bir divan oldu bana
Eskisinden daha az acı veriyor
Senin yokluğunu düşünmem
Eskisinden daha az acı veriyor
Bize ne olduğunu düşünmem
Bitti bu da sonunda bitti
Elimden kayıp gitti
Bunu demem çok yıl alsa da