Να ‘μαι εδώ στα βόρεια πλάτη,
ξέμεινα θαρρώ.
Χρόνια είναι τώρα ή μόλις έφθασα;
Γύρω κρεμαστοί στους τοίχους συγκάτοικοι σιωπής
και εγώ προσμένω μιαν ένδειξη γαλήνης.
Αποπνικτικός αέρας κόβει την πνοή,
μια ομίχλη στο μυαλό μου διαχέεται.
Χθες ήταν παιχνίδι, τώρα χίμαιρα φτηνή
να βρω κογχύλια κοντά σε ουράνιο τόξο.
Δώσε μου φτερά κι ας είναι του ίκαρου
δεν το βλέπεις θέλω να πετάξω
κι αν με λιώσει ο ήλιος θα ‘ναι ο ήλιος μου
πριν χαθώ, θα του χαμογελάσω.
Κέρινα σχιστά ματάκια της Άπω Ανατολής
παίρνουν όρκους για αιώνια αφοσίωση.
Πνίγεται η πολιτεία, φως πορτοκαλί.
Τώρα κοιμάται, ανθούν τα μαγουλά της.
Δώσε μου φτερά κι ας είναι του ίκαρου
δεν το βλέπεις θέλω να πετάξω
κι αν με λιώσει ο ήλιος θα `ναι ο ήλιος μου
πριν χαθώ, θα του χαμογελάσω.