Φορεμένο ρουχαλάκι με πετάς,
στο κορμάκι σου δε θες να με φοράς.
Σαν κλωστούλα με ξηλώνεις,
με πονάς και με πληγώνεις,
σαν βροχή με μαστιγώνεις,
μου γελάς και μ’ αποθεώνεις,
μα, μα:
Το ζητιανάκι σου δε θα γίνω
και δίχως όνειρα δε θα μείνω.
Το ζητιανάκι σου δε θα γίνω,
ο πονοκέφαλός σου θα μείνω.
Εγώ, μόνο εγώ.
Σαν παλιά φωτογραφία με πετάς
και δε ντρέπεσαι καθόλου, δεν πονάς.
Δε μ’ ακούς, δε με κοιτάζεις
και στρατόπεδο αλλάζεις,
σαν χαρτί με κομματιάζεις,
σ’ αγαπώ και πού με βάζεις,
μα, μα: