1. verse;
Sıradan bir cuma akşamı gece bir suları
Uyur iki kardeş beraber mutludur rüyaları
Büyük kardeş uyanır duyarak öksürükleri
O gece anlar Tanrının olmayan adaletini
Habersizdir küçük kardeş mutludur o gündüz
Gittiğini duyar ve mutsuzdur o gündür
Sekiz yaşında bıraktım ben anne demeyi
Hasret kaldım o kelimeye sen gittiğinden beri
Sekiz yaşındaydım daha üçüncü sınıftaydım
Sensiz kalmıştım bu soğuk dünyada kayıp
Gelmişti mayıs ayı ikinci pazar günü
Kabus oldu sensiz geçen ilk anneler günü
Sıradan bir pazartesi gidişinin ikinci günü
Mutlu değildim o gün sesim kederli ve üzüntülü
İçim rahat değildi sinirim bunun içindi
Ha, doğru ya seni öpmeden ilk gidişimdi
Nakarat;
Yarım kalan bütün umutlarımı koydum önüme
Hepsi sen anne
Sana olan sevgim
Berrak ve sade
Yarım kalan bütün umutlarımı koydum önüme
Hepsi sen anne
Sana olan sevgim
berrak ve sade
2. verse;
Boş hayallermiş meğer seninle kurduklarım
Annemi istiyorum dediğimde sen yanımda olamadın
Olmanı çok isterdim sonsuza dek ayrılmamak
İçimi en çok yakansa giderken yanında olamamak
Yaralarıma tuz bastım yine de sesim çıkmadı
Bir ben bilirim sekiz yaşında yaşadığım duyguları
Sensiz ilk anneler günüydü 2007 de geçirdiğim
En büyük kıskançlıktı her halde sekiz yaşında geçireceğim
Altı yıldır anne lafına hasret kalmış bir çocuk
Kimse görmesin diye yaşlarımı silerdim çabuk
Dünya bile umrumda değildi seninle beraberken ben
O mutluluğumu özledim hayatımın tümüydün sen
Herkes annesine şiir yazar ben tuvalette ağlardım
Ağladığımı gördüklerinde kimse nedenini anlamazdı
Erken olgunlaştırdın beni ölümle tanıştım
Annesizliğe ben sekiz yaşında alıştım
Nakarat;
Yarım kalan bütün umutlarımı koydum önüme
Hepsi sen anne
Sana olan sevgim
Berrak ve sade
Yarım kalan bütün umutlarımı koydum önüme
Hepsi sen anne
Sana olan sevgim
berrak ve sade