Verse1
gümüş renkli katil ay yüzeyinden bakan birisi
uzaktan görünce sanarsınki aynı resim
homunculustur aslı kimse duymamıştı kesin
gökyüzünden inip geldi rüyalarda buldu besin
fazla ışıktan rahatsız olur kendisi
gündüz kuşağından nefret eder gecedir çaresi
süslü kumaşlarla sarmamış hiç beynini
ayın üstüne düştüğünden beridir çıkmıyor sesi
tanrısal düzleme çekilmiş metaneti
aklında bütün tarihin en zorlu hesap defteri
bi kez bile varolmamıştı aile fertleri
insan sınırlarıyla dalga geçer sanki dertleri
onu bilen bi ben varım başkası bilmesin
ki biliyor olsalardı zaten kaybederdi kendini
ona bütün bu evren bir kanat mesafesi
kaç tur dönerse dönsün aynı yerde biter sahnesi
Verse2
o kimin katili, bulmak için yokla kendini
öğrenmeden kaçıp kurtul almasın kelleni
yozlaşmış insanlara saplanıyor pençesi
çok farklı zaman dilimlerine bölünmüş düşüncesi
ona insan demek büyük bi hatadır kesin
insancıl olan duygularını boşluğa atmış kesip
sınır bilmiyor aklı çok fazla depresif
ilk görüşte dünyayı kendinin düşmanı bellemiş
sabrı asırlarla ölçülecek güçtedir
bi kendine yok sabrı ölüm gelmeyen bedendedir
bütün tarih boyunca kainatı derlemiş
her çağda bi çentik atmakla giysilerini süslemiş
hiçbi yeri hak etmedi hiç uyku bilmedi
adım atmadık yer bırakmadı hiç paydos etmedi
ona bütün bu evren bir kanat mesafesi
kaç tur dönüpte geldi aynı yerde bitti sahnesi